6. C drei

Obudziła się w łóżku. Jednak nie w swojej piżamie, a w bluzie Wellingera. Nie w swoim pokoju, a w pokoju Andreasów. Na łóżku obok leżał chrapiący Wank, przytulający się do kołdry, jednak to nie jego szukała. Wzrokiem ogarnęła pokój i nie znalazła właściciela bluzy, którą miała na sobie. Chciała zejść z łóżka, jednak jej noga natrafiła na coś miękkiego i równomiernie oddychającego.. Momentalnie nogami wróciła na łóżko, kiedy zorientowała się, że nadepnęła Wellingera.

- Tak strasznie cię przepraszam! – mówiła i zakryła usta ręką. Uklęknęła przy nim i dalej przepraszałam.

- Spokojnie, nic się nie stało – wychrypiał zaspanym głosem. Od dawna nie miał takiej okrutnej pobudki, jednak to nie było zamierzone więc wybaczył. Szczególnie, że to zrobiła ona. Podniósł się z lekkim grymasem do pozycji siedzącej.

- Czemu spałeś na podłodze? Jak zasnęłam to przecież mogłeś mnie obudzić… Poszłabym sobie do swojego pokoju.

- Nie miałem sumienia cię budzić. A żeby nie było, że cię dotknąłem w złym znaczeniu tego słowa, na w razie czego jakby trener się zjawił, położyłem się tu.

- Musiało być ci strasznie nie wygodnie – bardziej stwierdziła niż zapytała.

- Nie było tak źle – machnął na to ręką – Bywało gorzej. – uśmiechnął się do niej, dość przekonująco, choć wciąż trzymał się za brzuch.

Ucałowała go w policzek jeszcze raz przepraszając i oddała mu bluzę. Podziękowała za wszystko i cicho wyszła  z pokoju, by nie obudzić śpiącego Wanka

Było mi tak strasznie głupio! Biedak. Nieco, że spał na podłodze to jeszcze go zdeptałam.  Jestem okropna!

Zaczęła krzątać się po pokoju i pakować rzeczy, które zdążyła w ciągu tych trzech dni porozrzucać . Nim dopięła torby już usłyszała pukanie do drzwi.

Uśmiechnęła się widząc Freitaga.

- Pomóc z torbami? – zapytał i zaśmiał się. Uniosła kąciki ust i pokiwała głową. Szybko przeleciała wzrokiem, czy aby na pewno wszystko spakowała i wyszła z jedną torbą. Drugą targał Richard.

- Może ty mi powiesz, jakim cudem zasnęłam na łóżku Wellingera? – trochę się zawstydziła. Wciąż czuła jego brzuch pod swoją stopą.

- Na balkonie długo gadaliście. Chwile tu pobyłaś z nami i jakoś tak odpłynęłaś. Nikt nie miał sumienia cię budzić. Myśleliśmy by Welli zabrał twój klucz i przespał się u ciebie, no ale chyba schowałaś go do tylnej kieszeni spodni… no a wiadomo… Macać cię również nie chcieliśmy, chociaż Wank już się przygotowywał, ale dostał z plaskacza i się uspokoił.  – Julka się zaśmiała wraz z Freitagiem. To się porobiło! Zjeżdżali windą na sam parter.

- Wiszę  Andreasowi wielkie piwo, jak nie dwa. Nadepnęłam go jak chciałam wstać… -Richard wybuchł niepochamowanym śmiechem, jednak przestał gdy zobaczył poważną minę szatynki.

- Serio? – zapytał całkiem poważnie. Julka pokiwała tylko głową.

- No to widzę nieźle nabroiłaś!

- Nie musisz mnie dobijać, naprawdę.

Wsiedli do busa i pojechali na lotnisko, z którego mieli lot do fińskiego Kuusamo.

W samolocie siedziała pomiędzy wujkiem a Wellingerem.

Przypadek?  Nie sądzę.

Patrzyła na Andreasa, który miał przymknięte oczy i słuchawki na uszach.

Wyglądał tak cudownie… Opanuj się Julka!

Zapytała się chłopaków, czy nie mają przypadkiem PSP. Oni wytrzeszczyli oczy ze zdziwienia.

- Od kiedy dziewczyny grają na PSP? – zapytał Geiger, wciąż niedowierzając.

- Widzisz, jestem wyjątkiem! To kto chce mi pożyczyć?

Z pomocą przyszedł jej Marinus, który siedział za nią. Podziękowała mu serdecznie, podłączyła swoje słuchawki i zaczęła grać w GTA.

- Ona jest lepsza od ciebie! – zagaił Karl do Krausa.  Zza siedzenia obserwowali jej poczynania na urządzeniu, z którym żaden chłopak nie mógł się rozstać.

Uśmiechnęła się pod nosem. Doskonale ich słyszała. Miała włożoną tylko jedną słuchawkę  do ucha, a druga luźno wisiała.

Po dwudziestu minutach znudziła jej się obecna gra. Włączyła sobie FIFĘ i wybrała hiszpański klub – FC Barcelonę.

Kiwała, podawała, a chłopacy  z tyłu coraz bardziej wytrzeszczali oczy.

Wujek był z niej dumny. Poświęcał jej  naprawdę sporo czasu kiedy była małą dziewczynką. On z nią i z Alexem grali w piłkę w jego ogródku. Na tyle ile był w domu, poświęcał czas swoim siostrzeńcom. W końcu nie mieli prawdziwego ojca. Ktoś musiał przejąć jego rolę…

Przerwała grę kiedy Andreas się przebudził.  Oddała PSP Marinusowi i powiedziała, że poprawiła mu niektóre wyniki chociażby w MusikMaster.

Skoczek był widocznie nie pocieszony, że dziewczyna go pobiła.

Andreas się zaśmiał. Julka wyciągnęła z plecaka dwie duże kartki w kratkę. Szturchnęła towarzysza siedzącego obok w ramię i zapytała, czy nie chcę z nim zagrać w statki. Były jej ulubioną grą, w którą zawsze grała z Alexem. Strasznie jej go brakowało…

- Pewnie. Też je lubię – uśmiechnął się i wziął od niej kartkę. Dała mu także długopis i gazetę na podkładkę. Obok Andreasa(po "drugiej" stronie samolotu) siedział Wank, Freund i Freitag przy małym okienku.  Wellinger zaczął rysować statki  a Wank podniósł kciuka do góry i zaśmiał się cwanie. Widział wszystko.

- Po dwa trafienia.

Andreas zaczął pierwszy strzelać.

- Pudło i pudło – odpowiedziała szatynka i uśmiechnęła się szeroko.

Spojrzała na Wanka, który pokazywał jej na palcach zarówno literę jak i cyfrę.

- C trzy – powiedziała. Brunet pokiwał głową, na znak, że dobrze wstrzeliła. Wellinger wytrzeszczył oczy i spojrzał na nią podejrzliwie.

- Trafiony, nie zatopiony.

Wank pokazywał, żeby strzelała teraz w prawą stronę od trafionej „części” statku.

- C cztery – odpowiedziała dumnie.

Wellinger odruchowo spojrzał się za siebie. Przyłapał swojego  kolegę z pokoju na podpowiadaniu.

- Moja zemsta będzie słodka, zapamiętaj to idioto – zagroził Wankowi, a ten się zaśmiał.

- A my zaczynamy od nowa- spojrzał na Julkę ostro  i skreślił swoją aktualną flotę i na drugiej stronie kartki narysował nową.

Szatynka się zaśmiała i poszła w ślady skoczka. Wellinger już teraz inaczej się ustawił, tak by nikt nie widział

______
Nie wiem czy statki to ulubiona gra Wellingera, cóż... Tu będzie :D
I macie tą wspaniałą akcję jaką wymyśliłam - brutalna pobudka... :D
podsumowując, napisałam już całe opowiadanie o Schlierenzauerze składające się w dwóch serii. 
Morgensterna, powoli (bardzo powoli!) kończę, mam raptem 10 kartek, więc trochę jeszcze zostało.
I oprócz uczyć się do sprawdzianu ze słówek z angielskiego, Sara tworzyła nowe opowiadanie z Hayboeckiem w roli głównej, no bo jakżeby inaczej?
Oczywiście, szkoda drużynówki, którą Polacy ukończyli na 4 pozycji, jednak ktoś musiał wygrać. I tym ktosiem jest oczywiście drużyna Niemiecka! Aż mnie duma rozpiera! Wszyscy pokazali, że są silni. Austriacy również. Gratuluje również Japończykom, którzy pokazali klasę. Szkoda Takeuchiego ;c
Wczoraj się załamałam informacjami, co do Ammanna i Morgensterna, że chcą zakończyć karierę. Skoki bez nich nie będą już takie same!
Schlierenzauer...ten to poleciał po bandzie. Że chce przerwać karierę na czas nieokreślony! Co to ma znaczyć?! 
Najlepiej niech wszyscy spakują manatki i tyle będzie z boskich skoków ;/
Poupadali na głowy i tyle.
Mam nadzieję, że jednak Ammann i Morgi postanowią inaczej i będą dalej skakać tak jak Morgenstern.
Ale tu dużo wyszło! Nie będę przynudzać i do następnego :* 
P.s Dziękuje za wszystkie komentarze, to wielka motywacja, szczególnie, że jest ich tak dużo, a ja do takich ilości jeszcze nie przywykłam! ^^

Ah ten Wellinger :D