4. Die Reinfall

Kolejnego ranka skoczkowie sami się budzili. Jedni zostali na noc u Wanka i Wellingera – spali na podłodze, a jedni mieli na tyle sił, by wrócić do swojego pokoju.

Wszyscy musieli zdążyć na trening, gdyż tego popołudnia odbywały się zawody indywidualne. Pierwsze w tym sezonie zmagania skoczków, na które musieli zapracować sobie sami.

Wstała ze swojego łóżka i założyła medalik, który – jak wierzyła – ma jakąś moc. Ucałowała krzyżyk i poprosiła w myślach by ten dzień był bardzo dobry. Zarówno dla niej jak i dla skoczków. Wzięła do ręki aparat, włożyła kartę pamięci i schowała do futerału.  Ubrała się, umyła i delikatny zrobiła makijaż. Zeszła na śniadanie i usiadła pomiędzy Freitagiem a Wellingerem. Wank zaczął żartować i rzucać sprośne komentarze, gdy któryś z nich się odezwał. Andreas widział zawsze drugie dno. Z racji, że większość tych „żartów” odnosiła się do płci pięknej, Julia udała obrażoną i przeniosła się z talerzem obok swojego wujka.

- To banda idiotów – skomentowała, gdy Werner spojrzał na nią zdziwiony.

- No przecież ja to wiem – zaśmiał się trener a ona pokręciła głową. Kto jak kto, ale on znał ich w sumie najlepiej.  – Ale przynajmniej jest zabawa, nie można być wiecznie skupionym za skokach, bo to niszczy psychikę!

- Julia! – krzyknął do niej Wank. Ona uniosła głowę na znak tego, że jest śmiertelnie na niego obrażona.  Jadła kanapkę i patrzyła się na widoki za oknem. Chciało jej się śmiać, gdy słyszała przeprosiny i tłumaczenia ze strony Andreasa.  Jednak była silniejsza. Nie da mu się!

Następnie po śniadaniu, wszyscy udali się na krótką rozgrzewkę a potem na skocznię, by oddać skoki treningowe. Niestety warunki nie pozwoliły na skakanie. Dlatego też, treningi zostały odwołane. Trzymała kciuki za Niemców, ale także za Austriaków, których polubiła po ostatnim wieczorze. Zwykle uważani byli za bandę skoczków, którym tylko zależy na zwycięstwie. Zrobiliby dosłownie wszystko za to.

A w rzeczywistości było trochę inaczej…

Seria konkursowa odbyła się z dwugodzinnym opóźnieniem. Warunki były po prostu fatalne. Upadek Koflera powoli zniechęcał skoczków, którzy skakali za nim. Na podium pojawił się Krzysztof Biegun, Andreas Wellinger i na trzecim miejscu Jurij Tepes. Znów była dumna z Andreasa. Młody zawodnik, który ma potencjał na bycie najlepszym.  Mocno główkowała, jakby to grzecznie zdobyć autografy innych skoczków.  Jakoś się bała zagadać do Freitaga czy Wellingera by pomogli jej poznać się ze skoczkami z reszty drużyn, chociaż wiedziała, że nie ma czego. Zrobiła zdjęcia chłopakom stojących na podium, a potem została zabrana przez Geigera do hotelu, gdzie chłopacy przygotowywali małą fetę na cześć zwycięstwa Wellingera.

W stołówce Geiger i Kraus urządzili małe party. Trochę piwa, muzyki i koniec szaleństwa. Julia siedziała i robiła zdjęcia, jednak w głowie układała sobie formułkę zapytania, któregoś z Niemców, czy zapozna ją z innymi kadrami. Uśmiechała się kiedy widziała bawiących się chłopaków. Byli naprawdę wyluzowani, niż można by przypuszczać po zwykłej transmisji w telewizji. Trzeba ich poznać z bliska, by wiedzieć jacy naprawdę są.

Nim się zorientowała obok niej usiadł Wellinger.

- O czym tak myślisz? – zapytał i popił łyk piwa z puszki.

Zebrała się w sobie i na jednym wdechu powiedziała mu to co układała sobie w głowie przez ostatnie piętnaście minut.

- Zapoznasz mnie z innymi zawodnikami? Chciałabym zebrać od nich autografy.

- Pewnie! Żaden problem. – odpowiedział bez wahania.

Musiał się szczerze przed sobą przyznać, że spodobała mu się od razu, kiedy tylko spotkał ją na lotnisku.

- Julia, wszystko z tobą w porządku? – zapytał się niepewnie, kiedy zobaczył jak strasznie pobladła.

- Zaprowadź mnie do pokoju. Fatalnie się czuję – poprosiła słabym głosem. Andreas od razu odłożył swoje piwo na stolik i pomógł jej wstać. Momentalnie otrzeźwiał.  Objął ją w pasie i powolnym krokiem  szli do windy, a kiedy czekali na nią, pozwolił Julii by oparła się prawie całkowicie na nim.

Był strasznie przerażony, tym co się z nią teraz działo. Po raz pierwszy spotkał się z taką sytuacją.

- Nie mów nic wujkowi, proszę – odezwała się ponownie słabym głosem. Weszli do windy, a on wcisnął odpowiedni guzik. – Nie chcę go martwić.

- Jaa-asne. – zająknął się, ale obiecał. Wahał się czy powinien to robić. Werner to w końcu jej wujek! Powinien wiedzieć…

Zaprowadził ją do pokoju i położył na łóżku.

Szatynka podziękowała mu serdecznie, a kiedy upewniła się, że wyszedł z jej pokoju na dobre, wzięła leki i położyła się pod kołdrą.

Co za wstyd! Że to musiało stać się właśnie przy nim! Teraz pomyśli sobie Bóg wie co… Będzie mnie unikał  na kilometr… Ja to mam zawsze szczęście.

Przyznaję. Andreas mi się spodobał. Póki co z wyglądu. Nie znam jeszcze na tyle jego charakteru by oceniać. Wydaję się być bardzo miły i pomocny. Być może i nawet o wiele dojrzalszy…tak mi się przynajmniej zdaje. Z tego co Richard mi mówił, jest dość lubiany w towarzystwie skoczków. Nikt jakoś niczego mu nie zazdrości. Nie ma czegoś takiego jak zazdrość w tym sporcie. Austriacy też tacy nie są, jak można by pomyśleć.

Właśnie. W końcu ich znam to na spokojnie mogę do nich podejść i poprosić o autografy. Że ja na to wcześniej nie wpadłam!

Wrócił do stołówki, na „swoją” imprezę. Cały czas w głowie miał widok bladej Julii. Martwił się o nią. Nie wiedział, co się z nią wtedy stało.

O dziwo dotrwał do końca party wydanego na jego cześć.  Miał w planach by rano pobiegać, jednak nie był pewien czy wstanie.

Kiedy kładł się do łóżka, ustawił budzik na piątą rano. Stwierdził, że jak wstanie to wstanie, jak nie – to spać pójdzie dalej i żaden w tym problem.

__________________
Zakładka SPAM została zrobiona po to by zostawiać tam adresy do swoich blogów! PROSZĘ byście w tamtej właśnie zakładce informowali/zostawiali linki! NIE POD POSTEM.
Odcinek taki jaki widzicie. Jestem Wam bardzo wdzięczna za tyle wejść! W życiu tyle nie miałam ^^
Dziękuję za każdy komentarz, to naprawdę miłe :) Postaram się w weekend popracować nad II serią o Schlierenzauerze. Póki co mam chyba z 8 części. A planowane są może z 15, może ciut więcej? Się zobaczy ^^
Serdecznie pozdrawiam i do napisania wkrótce! :*