5. Erzählt mir etwas

Przebudziła się koło piątej. Starała się zasnąć, jednak nie dało już rady. Zrezygnowana wstała z łózka i wykonała wszystkie poranne czynności. Ubrała się ciepło i biorąc aparat, wyszła ze swojego hotelu. Usiadła na ławeczce  przed hotelem i czekała na wschód słońca.  Kiedy słońce zaczęło się pojawiać na horyzoncie, Julia robiła zdjęcia jak opętana. Zaczęła również myśleć  ile ją ominie kiedy umrze. Nie pozna uczucia jakim jest miłość. Nie pozna smaku ust chłopaka, w którym by była po uszy zakochana.. Nie pójdzie na swój najważniejszy bal w życiu jakim jest studniówka. Nie będzie się denerwować przed maturą, ani przed własnym ślubem. Nie urodzi dzieci i nie będzie szczęśliwą matką z ukochanym mężczyzną przy boku. Tyle fantastycznych rzeczy ją ominie! Tępo wpatrzona w horyzont przed sobą, że nawet nie zauważyła jak Wellinger przed nią przebiega i siada obok niej.  Zamachał jej ręką przed oczami. Kiedy się ocknęła ze swoich przemyśleń, spojrzała na niego.

- Tak? – zapytała i wyłączyła aparat.

- Chciałem się zapytać co stało się wczoraj. Nikt tak nagle nie blednie… - powiedział dość niepewnie.

- Po  prostu źle się poczułam. Strasznie rozbolał mnie brzuch, a ja tak po prostu reaguje – wymyśliła na poczekaniu i wzruszyła ramionami. Nie lubiła kłamać, ale robi to w słusznej sprawie. Nie chce od nikogo litości. Tyle w temacie. Po chwili zobaczył na jej policzku łzę. Ujął jej twarz w swoje zimne dłonie, powodując tym na jej ciele gęsią skórkę i zapytał ciepłym głosem.

- Co się dzieje, Julka?

- Czasem mam chwile załamania. Przejdzie mi kiedyś – uśmiechnęła się przez łzy i ponownie wzruszyła ramionami. Westchnął  i opuścił ręce. Czuł się taki bezradny w tej sytuacji. Dziewczyna, którą bardzo polubił i która mu się bardzo podobała, płakała.

- Opowiedz mi coś o sobie.  – poprosiła. Wytarła łzy i już była gotowa by swoje myśli zająć jego opowieściami.

- Co konkretnie?

- Cokolwiek. Co robiłeś jak byłeś mały, co robisz jak spotkasz się z przyjaciółmi… Wszystko.

- W porządku – uśmiechnął się do niej ciepło – Więc urodziłem się dwudziestego ósmego sierpnia, najbardziej fajnego roku czyli 1995. Mam dwie siostry – Julię i Tanję, które bardzo mnie wspierają. Zazwyczaj jak wracam z zawodów, to imprezujemy z przyjaciółmi. Jakob i Christian są naprawdę w porządku. Pół roku temu zerwałem z dziewczyną, więc skupiam się tylko na skokach – uśmiechnął się i spojrzał na nią. – To koniec mej ciekawej historii.

- Powiem ci coś. Też urodziłam się dwudziestego ósmego sierpnia. I też 1995 roku – zaśmiała się i spojrzała w jego niebieskie oczy.

- Naprawdę?! Ale fajnie – zatarł ręce.

Rozmawiali jeszcze przez dobrą godzinę. Jej smutny humor poszedł sobie, a jego miejsce zajęły pozytywne myśli i słuchanie żartów Andiego.

Miał naprawdę dar do opowiadania.

Odprowadził ją pod same drzwi i powiedział, że w razie kolejnego małego załamania zawsze może do niego wpaść i się wygadać. Podrapał się po głowie. Widać, że się trochę stresował.

***

Ledwo wszedł do pokoju, a już został zaatakowany poduszką Wanka.

- Weź się uspokój – powiedział Wellinger i odrzucił.

- Widziałem was, widziałem was! – gadał jak dziecko, które przyłapało rodziców na całusie.

Brakowałoby tylko, żeby „Pan Żyrafa” skakał po łóżku i pokazywał palcem. Welli momentalnie dostał różowych wypieków na twarzy. Nie lubił takich sytuacji.

- Ok. Masz rację. Tak, Julia mi się podoba – wywrócił oczami i walnął się na swoje łóżko.

- No to bierz się za nią! Jest naprawdę fajna. Co jak co, ale gdyby była ciut starsza to sam bym się za nią wziął – poruszał zabawnie brwiami, za co został od razu zgromiony wzrokiem przez Welliego.

Andi wziął prysznic i przebrał się. Potem wszyscy spotkali się na stołówce, a potem udali się na skocznie by wykorzystać czas i skoczyć kilka razy. Zawody się skończyły dzień wcześniej, więc teoretycznie mogli wracać do domu, jednak trener zarządził zupełnie inaczej.

***

Kiedy był w locie, obserwowała go swoimi brązowymi oczami. Trzymała za  niego kciuki, chociaż skoki nie były punktowane. Coraz bardziej przyznawała się do tego, że coraz bardziej ją do  niego ciągnęło. Kiedy rano opowiadał o sobie, przeniosła się w inny wymiar. Potrafiła sobie wszystko wyobrazić.

Wieczorem znów zrobili małą imprezę. Tym razem powodem było zakończenie zawodów w Klingenthal, które dla Niemców były dość udane. Wszystko miało miejsce oczywiście u Wellingera i Wanka. Zastanawiała się, jak można codziennie imprezować?

Dziewczyna zamiast siedzieć w pokoju i rozmawiać z chłopakami, wyszła sobie na balkon w bluzie, którą zwinęła z krzesła. Kiedy ją założyła, wiedziała już do kogo należy. Poznała ten zapach.

Obserwowała sobie przyrodę.  Pod kątem tego, że każdy dzień jest inny. Wszystko wygląda inaczej choć na pierwszy rzut oka jest tak samo. Zastanawiała się czy ona już jest taka przeczulona i bardziej wrażliwa, bo zostało jej niewiele życia, czy po prostu tak zawsze miała? Że dostrzegała coś czego nikt inny nie dostrzegł.

I co tu teraz robić… Że muszę smutać, kiedy mam tak wspaniałe i rozgadane towarzystwo. Chciałabym to zmienić, w sensie siebie  w tym momencie, ale mój organizm widocznie potrzebuje trochę poużalania się nad sobą.  Jak mnie to wkurza.

- Idź do niej młody! – usłyszał od Wanka. Wyjął z torby drugą bluzę, gdyż jedna z krzesła mu zniknęła i nawet wiedział kto ją ma.

- Co jest? – spytał i zamknął za sobą drzwi balkonowe.

- Podziwiam przyrodę – pociągnęła nosem jednak na pierwszy rzut oka nie wyglądało żeby płakała.

Ona go strasznie intrygowała. Wpatrzył się w miejsce w które ona się wpatrzyła.

- Patrz, jeż – wskazała palcem na krzak, który zaczął się ruszać. Kiedy wytężył wzrok, faktycznie go dostrzegł.

Dzięki niej zauważał coś, czego nie widać od razu.

Bez jakiegokolwiek powodu, przytuliła się do niego. On ją delikatnie objął. Ona po prostu tego potrzebowała.

- Chcesz pogadać?

- A możemy pomilczeć? Proszę. – skinął nieznacznie głową

_________

Przepraszam, że musiałyście czekać aż 9 dni na ten rozdział, ale dziś jest bardzo fajny dzień.

Nie, nie walentynki, ale Jurij Tepes kończy dzisiaj 25 lat! Wszystkiego najlepszego! Długi skoków <3

Michael Hayboeck znów wygrał kwalifikacje, jestem taka dumna! Polacy też się popisali!

A Morgenstern? Kto by pomyślał, że jeszcze miesiąc temu siedział w klinice... Uwielbiam go, jest moim wzorem do naśladowania, szczególnie, że zawaliłam próbną maturkę ustną z niemieckiego. 
Szkoda mi Maksimoczkina, młody i już wykluczony przez połamane żebra z reszty Olimpiady ;c Biedaczyna

II seria na Schlierenzauera jest w połowie ukończona :D I wymyślam powoli coś nowego. 

Czy tylko jak tak mam, ze robię wszystko by nie uczyć się do matury?xD

Pozdrawiam  Was serdeczenie i życzę wszystkim skoczkom dalekich skoków!

Ah, byłabym zapomniała, złoto Kamila tak mnie wzruszyło, że po raz kolejny przez skoki się popłakałam!

Nasz Mistrz <3