14. Alles endet hier

Kiedy Pointner poinformował swoją kadrę o stanie zdrowia Morgensterna, Schlierenzauer jako pierwszy wyleciał ze swojego hotelu i pobiegł od razu do Julki.

Dziewczyna stanęła w progu swojego pokoju, jeszcze lekko zaspana, kiedy Gregor nawijał jak najęty.

- Z Morgim wszystko ok. Kontaktuje, trochę się poturbował, ale wyjdzie z tego – uśmiechnął się.

A ponoć się tak nienawidzą? Gówno prawda. Może i ze sobą rywalizują, ale poza konkursami są dla siebie wielkimi przyjaciółmi. A to, że nie zawsze śpią razem jak Freitag i Freund, to tak czasami bywa. Nie da się z kimś być non stop, prawda?

- Dzięki za info. Jak będziecie się z nim widzieć, to pozdrówcie go – uśmiechnęła się blado.  Schlierenzauer  pokiwał głową i odszedł w szampańskim nastroju. Nie zastanawiała się dlaczego. Nie obchodziło ją to w tym momencie. Zamknęła za sobą drzwi i nie minęła chwila jak runęła na ziemię.

***

Próbowałem dodzwonić się do Julki, gdyż prosiła mnie bym dzwonił jak mam zamiar ją obudzić. Wolałem ją widzieć taką nieogarniętą i zaspaną, ale jej słowo jest dla mnie rozkazem. No dobra, przesadziłem z tym, ale słucham się innych osób.

Jednak ona nie odbierała, co do niej niepodobne. Wyszedłem z pokoju, kierując się do jej.  Nie powiem, byłem lekko zdenerwowany. A może ktoś ją porwał w nocy?! Wdech i wydech, Adni.

 Stanąłem przed jej drzwiami. Były lekko uchylone. Ostrożnie wszedłem do środka i zobaczyłem jak jej ciało leży bezwładnie na dywanie.  Od razu przy niej uklęknąłem i starałem się ją jakoś ocucić, jednak bez skutku.  Zacząłem drzeć się w niebogłosy. Nie minęło kilka sekund a cała kadra, z Schusterem na czele się zjawili. Trener od razu uklęknął obok mnie i zaczął dzwonić po pogotowie. Byłem po prostu zdruzgotany!

Karetka pojawiła się w zastraszająco szybkim tempie. Przez ten cały czas trzymałem jej zimną rękę, ale do pojazdu nie pozwolili mi z nią wsiąść. Nie byłem z rodziny, dlatego trener pojechał z nią.

Podłamałem się, bo nie wiedziałem co z nią się działo.

Freitag, Freund i Wank na przemian mnie uspokajali, a ja dalej chodziłem nerwowo po jej pokoju.

Co tu robić teraz!?

Spytałem się obsługi, czy nie mają jakiegoś samochodu do wypożyczenia. Oczywiście, że nie mieli, po co! Jednak recepcjonista mnie zrozumiał i pożyczył mi swój samochód. Zabrałem się  z panami F i oczywiście wkurzającym Wankiem, i pojechaliśmy do najbliższego szpitala.

Dotarliśmy, ale nie wiem ile czasu nam to zajęło. Nie potrafiłem myśleć w tamtym momencie. Cudem udało nam się znaleźć trenera, który był przed jakąś salą. Nie wyglądało to wesoło.

Podszedł do mnie i poprosił byśmy poszli „na stronę”.

- Słuchaj. Julia… ona przed tobą coś ukrywała. Chciała żyć normalnie… Nikt nie wiedział stąd prócz mnie. Andi… Ona jest chora na białaczkę.

Aż usiadłem z wrażenia. Że moja Julia jest śmiertelnie chora? Schowałem twarz w dłoniach  i starałem się tylko nie rozpłakać. Przerosło mnie to. Jedyna dziewczyna, którą kochałem opuści mnie i nigdy jej nie zobaczę.

- Ona umiera teraz. Straciła przytomność, lekarze robią teraz co mogą, jednak trzeba się przygotować na najgorsze… - powiedział jeszcze trener. Dobijaj dalej, a na żadnych zawodach mnie już nie zobaczysz.

- Co z jej mamą i bratem? – zapytałem łamiącym się głosem. Spojrzał na mnie wielkimi oczami. Wyobraź sobie, że wiem o ich istnieniu!

- Dzwoniłem do nich. Przylecą pierwszym samolotem jaki tu będzie.

*Kilkanaście godzin później*

Zaczęła się przebudzać. Raziły ją w oczy białe ściany jakie ją otaczały.  Doskonale wiedziała gdzie jest.  Żeby się upewnić, tylko spojrzała na swoje ręce, do których przyczepione było mnóstwo kabelków.  Pielęgniarka, która obok niej sprawdzała wszystko, kiedy zobaczyła, że się budzi, pobiegła szybko po lekarza. Widziała przez szybę jak patrzy na nią wujek i Wellinger. Nie sądziła, że tu będzie. Nie po tym co się z nią teraz dzieje i to jak go okłamała, ukrywając prawdę. Jej lekarz powiedział jej jak to wszystko będzie mniej więcej wyglądać. Utrata przytomności i kilka dni w szpitalu, a potem? A potem ślad po niej zaginie na ziemi. Brutalne.

Zostało jej bardzo niewiele czasu. Po chwili przy niej pojawił się lekarz  i jeszcze jakaś młoda pani, która okazała się być tłumaczem.

- Pani stan… Pani umiera. Białaczka jest już w ostatnim stadium. – usłyszała. Pokiwała głową na znak zrozumienia, ledwo lekarz opuścił salę, to w niej pojawili się  mama z bratem i  wujkiem.

Widziała po swojej rodzinie, że płakali niedawno. Po jej mamie najbardziej było widać, nie umiała tego ukrywać. Przytuliła się do niej i ucałowała ją w czoło.

- Ja już umieram mamo – wychrypiała i w jej oczach pojawiły się łzy.

- Cicho córeczko – pogłaskała ją po jej włosach, które od jakiegoś czasu sukcesywnie wypadały.

- Mamo, muszę porozmawiać z Andreasem, możesz go poprosić? – jej matka przytaknęła i kiedy Wellinger wszedł, wszyscy z sali wyszli.

Usiadł na krześle obok niej i złapał jej dłoń. Ucałował wierzch i spojrzał na nią przygnębiony.

- Andi, ja cię przepraszam, że ci nie powiedziałam. Chciałam, ale nie było możliwości…Wybacz mi, i obiecaj, że będziesz starał się żyć normalnie, jakbyś mnie nie znał. Proszę.  – nic nie odpowiedział, tylko ucałował ją w czoło, a potem znowu w wierzch dłoni.

Nie mógł jej tego obiecać. Nie zapomni jej przecież, nigdy.

Z dnia na dzień było z nią coraz gorzej. Marniała w oczach, najgorsze było to, że nikt nie mógł temu zaradzić, ani jej ukochany brat, ani chłopak, ani rodzona matka. Była coraz słabsza, dlatego kiedy przy niej nikogo choć na chwilę nie było, poprosiła pielęgniarkę, która akurat znała niemiecki, by napisała za nią list.

_________

No i mamy ostatni rozdział. Został już tylko epilog i powiem Wam, że jest chyba najdłuższym epilogiem jaki w życiu napisałam!

Taka piękna pogoda za oknem, a ja tu płaczę przez ten rozdział. Smutny do potęgi n-tej, ale od samego początku było takie założenie. Obiecuję, że inne moje opowiadania, będą mniej drastyczne niż to. Postaram się by główna bohaterka  i ... nie ważne, nie umierali. To postaram się dotrzymać. 

Święta, święta i po świętach. Obijam się w domu zamiast wziąć się za naukę albo chociaż ogarnąć temat maturalny na  polski ustny. 

Wybaczcie mi ten rozdział, i epilog. 

Buziaczki serdeczne i powodzenia życzę wszystkim gimnazjalistom i maturzystom. Niech moc Severina będzie z Wami! :*