12. Der ersten Kuss

Dzień wyjazdu na kolejne zawody Pucharu Świata. Zaczęła ostatnie pakowanie. Wrzuciła kilka poskładanych rzeczy do torby i spojrzała na róg pokoju. Stała tam jej ukochana gitara. Bez namysłu zapakowała ją do futerału. Tak bardzo lubiła na niej grać.  Nie była w tym perfekcyjna, ale grała bardzo dobrze. Wygrała nawet szkolny Talent Show…

Nim się zorientowała a w progu jej pokoju stanął jej brat i uśmiechnięty wujek. Tuż za nimi stała jej mama. Przywitała się  z trenerem kadry Niemieckiej i wzięli jej bagaże. Dziewczyna się pożegnała ze swoją rodziną i wsiadła do auta wujka, którym mieli jechać na lotnisko a stamtąd do Lillehammer.

- Jak się dogadujesz z chłopakami? – zagaił Werner, kiedy nadawali swoje bagaże na lotnisku.

- Bardzo dobrze. Nie ma jakiś tam barier. Wszyscy są spoko, poza oczywiście Wankiem, który czasem mnie doprowadza do szewskiej pasji. – powiedziała i usiadła na ławce w poczekalni.

- Wank jest Wankiem. Takiego go Bóg stworzył i trzeba zaakceptować – zaśmiał się Schuster i spojrzał na swoją siostrzenicę. Dopiero teraz dostrzegł małe podobieństwo między swoją siostrą a Julią. Wszyscy mówili, że niestety poszła w ślady ojca, podobnie jak Alex. Jednak szatynka była podobna do Katriny. Oczy i uśmiech. Tak, to było to.

Pół godziny później lecieli już do Norwegii. Po kilku godzinach odbierali bagaże i witali się  ze skoczkami. Kiedy zobaczyła Wellingera jej serce mocniej zaczęło bić, a oczy jakby się rozweseliły. Przytuliła go i usłyszała coś czego nigdy nie zapomni.

- Tęskniłem – powiedział wprost do jej ucha, powodując dodatkowe dreszcze.  Uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Kiedy jechali busem do hotelu, Andreas sprzeczał się z Richardem kto będzie niósł jej torbę. Grali kilkanaście razy w kamień, papier i nożyce i w efekcie końcowym wygrał Wellinger.

Kiedy już bus stanął przed hotelem, Andi wyleciał z niego jako pierwszy. Wziął swoją torbę jak i bagaż Julii, składający się z jednej dużej torby a drugiej małej. Szatynka wzięła na swoje ramię pokrowiec z gitarą.  Skoczkowie zdziwili się, że gra.

- Ej, to fajnie! Zagrasz nam? – zapytał z nadzieją Wank, a ona niepewnie pokiwała głową.

- Wank z Freundem, Wellinger z Freitagiem, Geiger z Krausem jak zawsze, Neumayer niestety sam. Julia również sama. – przeczytał z listy i podał każdemu kluczyk do pokoju. Wellinger dzielnie niósł bagaż szatynki i kiedy tam otworzyła drzwi do swojego pomieszczenia, postawił je pod oknem.

- Dziękuję bardzo – powiedziała i ucałowała jego policzek.

On ukłonił się i powiedział „zawsze do usług” i wyszedł z jej pokoju szeroko uśmiechnięty.

Następnego dnia odbyły się zawody drużynowe w mieszanych składach. Kraus i Geiger zostali powołani wraz z Cariną i Kathariną.

Julia szczerze musiała przyznać, że zmagania w skokach w wersji żeńskiej nie były dla niej tak ekscytujące jak w roli panów.

Wygrałaa drużyna Japonii, na drugim miejscu byli Austriacy a na trzecim Norwegowie.

Po krótki odpoczynku, wszyscy Niemcy, Austriacy a nawet Norwegowie zebrali się w pokoju Wanka. Jak to kiedyś ochrzcili jego pokój – tu się zawsze dużo dzieje.

Julia przyniosła swoją gitarę, trochę ją dostroiła i kiedy chłopacy usiedli, zaczęła grać i śpiewać kilka znanych i jej ulubionych piosenek: Cocaine, Wake me up, Wings i Alone in this bed.

Kiedy skończyła, chłopacy patrzyli na nią jak zaczarowani. Zdecydowanie zawładnęła nimi nie tylko talentem gitarzystki ale i śpiewem.

[ Andreas] 

Kiedy zaczęła śpiewać, nie mogłem uwierzyć, że to naprawdę ona. Była zupełnie inna.  Miała naprawdę przecudny głos. Kątem oka zerknąłem na resztę, wszyscy się w nią wpatrywali jak w obrazek. Ja byłem chyba najbardziej dumny, bo to ze mną, że tak powiem się spotyka sam na sam.

Kiedy wszyscy ocknęli się z tego amoku, bili gorące brawa. Ja również. Ona ma naprawdę wielki talent!

Kiedy reszta zajęła się sobą na różne sposoby ( nie pytajcie się na jakie, bo aż żal opowiadać) podszedłem do jeszcze zarumienionej Julii. Zaproponowałem spacer. Pogoda jest piękna, a skocznia oświetlona. Czemuż by nie wykorzystać? Zgodziła się prawie od razu.

Zahaczyliśmy o jej pokój, by wzięła aparat, a odłożyła gitarę. Poszliśmy, trzymając się za rękę. Chyba czuła się przy mnie bezpiecznie.

Przystanęliśmy przy skoczni i Julia od razu wzięła się za robienie zdjęć. Artystka. Widać.

Mi również robiła zdjęcia, kazała nawet pozować! Błagam, ja i pozowanie? Nie jestem modelem!

No ale czego się dla niej nie robi, prawda?

Po jakiejś półgodzinie wziąłem od niej aparat i to ja wcieliłem się w rolę fotografa, a ona w modelkę. Nie miałem jakiś konkretnych wizji, wiec wyszło to co wyszło. Zdałem się na nią. Kiedy patrzeliśmy na mały ekranik aparatu, stwierdziłem, że zdjęcia zrobione przeze mnie wcale takie złe nie są.

Znów kazałem jej pozować, bo akurat był fajny kadr. Kiedy wracała do mnie by zobaczyć moją wizję fotografa, potknęła się o kamyk i wpadła wprost w moje ramiona. Przypadek? Nie sądzę.

Wtedy nasze usta były od siebie dosłownie milimetry. Zbliżyłem się do niej i spojrzałem wprost w jej brązowe tęczówki. Były były takie piękne i tak fajnie błyszczały. Nawet nie wiem kiedy nasze usta się zetknęły. Tak, tego pragnąłem, ona chyba też, dlatego nie dała mi w twarz za to, a kontynuowała. Kiedy się od siebie „oderwaliśmy” spojrzała na mnie smutno.

- Za szybko się to dzieje, Andi – wyszeptała.

- Przepraszam – powiedziałem. Nie chciałem jej stracić przez to co zrobiłem. – Rozumiem.

Julia się do mnie blado uśmiecha i przytula się do mnie.

Chyba nie wszystko skończone!

Tak bardzo chce mu powiedzieć, że to nie ma sensu! Ale cholera nie potrafię. Szczególnie jak mnie pocałował. Czułam się jak jeszcze nigdy w życiu… I te motylki w brzuchu. To chyba normalne? Wiem, kochany pamiętniczku, że na to mi nie odpowiesz.

Co tu robić, co tu robić.

To wszystko zaszło za daleko. Nie powinno mieć miejsca. Ale cholera, podoba mi się!

______________

no to akcja poszła do przodu :)

tylko szkoda że na końcówce opowiadanie, nie?

Zaczęłam coś nowego pisać o Wellingerze, ale nic nie obiecuję. Chociaż jak lolle mnie zmusi, to a nóż coś  z tego wyjdzie :D Kochana, to dla Ciebie. Niech Cię zmotywuje!

Matura maturze nierówna, a tu proszę. Na próbnej podstawie z niemieckiego było 63% a tu na innej wyszło 90%. Jak to możliwe? :D
+ Wszystkiego najlepszego Noriaki na nowej drodze życia! z krzaczków które przetłumaczyło googletranslate, wyszło, że to najprawdziwsza prawda, że Kasai się ożenił! Dziwne to jakoś... Trzeba śledzić jego rączki czy ma obrączkę :D

Buziaki :*