2. Club und andere Geschichten

Dolecieli na lotnisko w Hof-Plauen. Dziewczyna poniekąd bała się spotkania ze skoczkami. Nie znała ich przecież osobiście. Nie wiedziała jacy są naprawdę i czy ją polubią. Zaczynała mieć sporo wątpliwości kiedy  wraz z wujkiem podeszli do skoczków.

- No chłopaki. To moja siostrzenica, Julia – przedstawił ją swojej drużynie, a następnie każdy z nich się z nią przywitał i przedstawił. Od lewej : Andreas Wellinger, Richard Freitag, Severin Freund, Andreas Wank, Michael Neumayer, Marinus Kraus, Karl Geiger I ostatni Maximilian Mechler.

 Już miała brać swoja drugą ciężką torbę podróżną kiedy odezwał się jej wujek.

-Chłopaki, co z wami? Już mi się brać do roboty i brać jej torbę! Dama nie powinna dźwigać! – ochrzanił ich, na co szatynka dostała rumieńców.  Tuż obok niej zjawił się uśmiechnięty Richard i wziął jej torbę, natomiast drugą zabrał jej wujek. Jedyne co jej pozostało to wziąć swój bagaż podręczny. Wsiedli do autokaru i jechali do hotelu ponad godzinę czasu. Oczywiście dalej jej torby dźwigał i trener i skoczek, którzy chwilowo pozostawili bagaże w hotelowym holu, gdyż każdy musiał odebrać swoje klucze do pokoi.

- Richard i Severin razem,  dwóch Andreasów razem, Marinus i Karl razem oraz Max i Michael razem. Julia sama – wyczytał z listy, która przygotował sobie w samolocie i porozdawał klucze. Wszyscy byli na tym samym piętrze, więc na dwie „raty” pojechali windami. Richard dalej nie pozwolił jej dźwigać dlatego aż pod same drzwi niósł jej bagaż.

- Jestem ci bardzo wdzięczna – powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie.

- Żaden problem! Polecam się na przyszłość – puścił jej oczko i udał się do swojego pokoju.

- Chłopaki! – krzyknął jeszcze trener, zanim wszyscy zniknęli w swoich pomieszczeniach – Do końca dnia macie wolne. Ale nie pić mi za dużo. Szczególnie ty, Wellinger – wskazał na najmłodszego z drużyny -  Musisz udowodnić wszystkim, że wygrane Letnie Grand Prix to nie był przypadek.

- Tak jest, trenerze! – blondyn zasalutował, a reszta wybuchnęła głośnym śmiechem. Werner tylko pokręcił głową, myśląc, że z roku na rok robią się coraz bardziej dziecinni.

Natomiast szatynka pomyślała, że z nimi nie będzie źle tak jak się obawiała. Czuła się tu swobodnie, choć znała ich dopiero niecałe dwie godziny.

Zanim zamknęła drzwi, usłyszała głos jednego ze skoczków.

- To kto idzie do klubu? – wychyliła się zza progu i zobaczyła jak kilku podnosi rękę. Freitag, Wellinger, Freund i Geiger wraz ze swoim współlokatorem.

- Julia, a ty?- zapytał Richard i spojrzał na dziewczynę swoimi brązowymi oczami.

- Mogę iść. Ale od razu mówię, że pić nie będę – powiedziała, gdyż dobrze wiedziała, że nie może. To mogłoby tylko pogorszyć jej obecną sytuację i zniszczyć marzenia.

- W porządku. Przynajmniej mamy kogoś kto nas będzie ratował w razie potrzeby – zaśmiał się Wank i każdy rozgościł się już w swoim pokoju. Odświeżyli się, przebrali i punkt siedemnasta trzydzieści pukali do drzwi siostrzenicy trenera. Spojrzała jeszcze raz w lustro, czy aby na pewno nie wystraszy ludzi, wzięła torebkę w najpotrzebniejszymi rzeczami i wyszła z pokoju, otoczona skoczkami, którzy opowiadali żarty i głośno się śmieli. Każdy z nich ubrał się w koszulę i dżinsy. Na luzie, jednak na swój sposób elegancko. Wellinger przód włosów miał postawiony na żel, co dodawało mu takiego uroku, a całokształt dodawał mu przynajmniej dwa lata.

Weszli do klubu i czuła na sobie wzrok kilku dziewczyn, które zabiłby żeby być na jej miejscu.

Usiedli przy jednym dużym stoliku, gdzieś w rogu lokalu i Severin z Richardem przyjmowali zamówienia.

- Piwo – powiedzieli jednocześnie Wank i Wellinger. Przybili sobie „żółwika” i zaczęli się śmiać.

- Też piwo – odpowiadali kolejno Geiger i Kraus.

- A co nasza szanowna pani by chciała? – zapytał Richard, przez co znowu czuła jak jej policzki się palą. Nikt tak się do niej nigdy nie zwracał.

- Sama za siebie zapłacę – uśmiechnęła się do nich i zaczęła szukać portfela w torebce.

- Daj spokój. Dzisiaj oni stawiają, więc korzystaj- powiedział Wellinger i dotknął jej dłoni. Przestała grzebać w torebce, a on zabrał swoją dłoń.

- W takim razie poproszę sok jabłkowy – odpowiedziała i oparła brodę o swoją dłoń.

Zaczęli rozmawiać o skokach i o tym czego oczekują od samych siebie w tym sezonie.

Potem zaczęli jej opowiadać śmieszne historyjki jakie się wydarzyły na treningach czy poza kamerami w poprzednich sezonach. Dziewczynę aż zaczął boleć brzuch od śmiania się.

Następnie wzięli po ostatnim łyku piwa i wyruszyli na polowanie dziewczyn, z którymi mogli by potańczyć. Severin został przy stoliku, gdyż takie rzeczy go nie bawiły. Miał swoją dziewczynę i nie zamierzał nic robić pod jej nieobecność. Richard poprosił do tańca Julię. Zgodziła się bez oporów, szczególnie, że bardzo polubiła tego skoczka.  Jako jedyny ją „zauważał”.

Kiedy reszta zobaczyła, że Julia i Richard tańczą ze sobą, sami automatycznie ją „obijali”, więc miała okazję z każdym poruszać się na parkiecie, jednak nie z Andreasem Wellingerem. On podrywał inną Niemkę.

Koło północy zakończyli swój imprezowy dzień. Szatynka wraz z Freitagiem i Wellingerem holowali resztę skoczków, którzy „trochę bardzo” zabalowali.  W drodze powrotnej Wank gadał takie głupoty, że o mało Richard nie padł z nim na ziemię.

To co się wtedy działo, aż trudno było opisać.  To będzie bardzo zabawnie spędzony czas!

Każdego odprowadziła do swojego pokoju. Freitag jej podziękował za pomoc, natomiast Wellingerowi nie musiał. Zawsze tak się kończyły ich „bale”.

- Jakoś nie jesteś podobna do Wernera – zagaił Richard, kiedy wchodziła do swojego lokum. Zaprosiła go do środka.

- Bo jestem bardziej podobna do ojca. Nie znam go. Wiem, że jest Polakiem. Mój brat go bardziej kojarzy ale ten temat strasznie wyprowadza go z równowagi.

- Czyli masz Polskie geny, no proszę. Masz brata powiadasz… Ile ma lat?

- Dwadzieścia jeden.  Mam taką małą prośbę. Podpisałbyś mi dla niego kartkę?  Też lubi skoki narciarskie. – uśmiechnęła się, a kiedy przytaknął, wyjęła z torby notes. Na pierwszej stronie napisał dedykację : „ Dla Alexa” i podpisał się.

- Dziękuję bardzo.  Jak mi się uda, to chciałabym od każdego skoczka zdobyć autograf. Mam nadzieję, że mi się uda!

- Jak coś to ci pomogę. W końcu znam wszystkich – zaśmiał się i dalej rozmawiali.

Siedział u mnie blisko dwie godziny! Czułam się przy nim naprawdę swobodnie. Myślę, że w tak krótkim czasie nie można się zaprzyjaźnić, ale pewną więź nawiązaliśmy. 

__________

a więc mamy dwójkę. Dodaję ją teraz gdyż przez najbliższe dwa dni nie będę mogła ;c

Cieszę się, że mam już tak liczne grono, i mnóstwo wejść. Jesteście genialne! Mam nadzieję jednak, że na końcu mnie nie zabijecie xD

Ostatni tydzień ferii a potem znów maturalna masakra. Czas się bać, a ja zamiast się uczyć teraz to piszę i pamiętnik Thomasa i jeszcze nowe opowiadanie xD zmieniam w nim bohaterów jak rękawiczki, nie mogę się do końca zdecydować którego tam usadowić. Schlierenzauer, Fettner czy może jednak najlepszy z najlepszych - Hayboeck.

Może Wy mi w tym pomożecie? :) Pod notką jest sonda, głosujcie albo podawajcie swoich kandydatów :)

Pozdrawiam Was serdecznie!