1. Nur ein Tag

Następnego dnia pomagała mamie w kuchni. Jej wujek – Werner Schuster miał przyjść ze swoją żoną na obiad. Miał również pomóc namówić jej mamę na „podróż po skoczniach”. W jego rękach znajdowało się całe jej marne już życie. Kiedy nakrywała do stołu, zadzwonił dzwonek do drzwi. Szybkim krokiem podeszła i otworzyła, szeroko się uśmiechając. Był to ostatnimi czasy dość rzadki widok. Uwiesiła się na szyi wujka, ucałowała policzek cioci i zaprosiła ich do środka.

Kiedy wszyscy już zasiedli do stołu, Werner zaczął rozmowę, patrząc przy tym na nastolatkę i puszczając do niej oko.

- Przemyślałaś już sprawę Julii? – zapytał i wziął łyk brandy.

- Nie bardzo mi się to podoba… - odpowiedziała Katrina, matka Julii, a zarazem siostra Wernera.

- Ale nie uważasz, że ostatnie dni chcę spędzić spełniając swoje marzenia? Nie pomyślałaś, że potrzebuje zmiany?! Nie chcę od nikogo litości i trzymania pod kloszem! Chcę skorzystać z życia….a raczej z tego co mi zostało – głos zabrała osiemnastolatka. Była zdenerwowana i nie mogła uwierzyć, że matka nie chce jej dać wolnej ręki. W tej jednej sprawie…tej ostatniej.

- Julio, nie mów tak! – zaczął starszy brat, jednak dziewczyna od razu mu przerwała.

- Ale to prawda! Gorzka ale to wciąż prawda.

- Dobrze, pojedziesz jeżeli tak bardzo chcesz, ale wujek Werner będzie miał cię na oku – odpowiedziała matka. Nie mogła słuchać tego co mówi jej córka. Tak bardzo nie mogła się pogodzić z wyrokiem jaki padł na jej kochaną Julię.

- Dziękuję wam! – zapiszczała osiemnastolatka i po kolei przytulała się do każdego członka rodziny. – Wujku, to kiedy zaczynają się zawody? 23 listopada? W Klingenthal?

- 22 listopada – uśmiechnął się do niej i zaczął jeść przygotowany przez szwagierkę obiad.

Późnym wieczorem goście poszli do domu. Dziewczyna zamknęła się w pokoju i pozwoliła sobie na łzy. Nie były to łzy smutku czy te, które świadczyły o lekkim podłamaniu psychicznym i depresji. Były to łzy radości. Tak długo czekała na ten moment. Rzuciła szkołę, z przyjaciółmi miała sporadyczny kontakt, a skoki? Skoki były z nią zawsze i od zawsze. Radość rozpierała ją od środka. Serce jakby mocniej zaczęło bić, a organizm zupełnie zapomniał o chorobie.  Zobaczy każde zawody i to w dodatku na żywo. Będzie robiła zdjęcia. Mnóstwo zdjęć!

Innsbruck, 30 października 2013

Marzenia się spełniają. Nie mogę się doczekać!

* niecały miesiąc później*

- Gotowa na podbój świata? – do jej pokoju wszedł Alex. Spojrzał na zapakowane po brzegi torby podróżne w większości zapełnione przez ciepłe rzeczy, schowany laptop i aparat. Było mu smutno, że jego mała siostrzyczka wyjeżdża daleko i na długo, ale powoli musiał się przyzwyczajać do jej nieobecności.

- Prawie. Jeszcze muszę spakować wszystkie ładowarki – odpowiedziała radosnym tonem. Od dwóch tygodni odliczała dosłownie godziny do odjazdu. Teraz pozostały jej już tylko minuty. Nie mogła uwierzyć, że jedzie i pozna skoczków. Obiecała sobie, że nikomu nie powie o chorobie. Będzie udawała całkiem normalną, zdrową dziewczynę i chce by inni również tak ją postrzegali i traktowali jak równą sobie.

- Spakowałaś leki?- do pokoju weszła matka, z ostatnią partią wyprasowanych rzeczy córki. Włożyła dziewczynie wszystko do torby i stanęła obok syna. Patrzyła jak jej Julia się pakuje a lada chwila opuści dom.

- Tak, półroczny zapas, na wszelki wypadek jakby dawkę trzeba było chwilowo zwiększyć. – odpowiedziała – Dam sobie radę – uśmiechnęła się i spojrzała na swoją matkę i brata. Wyglądali na smutnych, jednak czuła, że w głębi serca cieszyli się, że ma w sobie jeszcze tyle siły by stawić czoła światu i spełniać swoje marzenia.

Cała trójka usłyszała trąbienie dobiegające z zewnątrz.

- To pewnie wujek Werner. Zapinaj torby, chowaj ładowarki i schodzimy – powiedział Alex i wyszedł z pokoju.

- Jakby się coś działo to dzwoń. Każde złe samopoczucie….

- Tak mamo, wiem. Będę dzwonić tak czy siak. Jeszcze raz dziękuję za to, że się zgodziłaś – odpowiedziała ciepło i przytuliła się do matki – Kocham was.

- My ciebie też. Spełniaj marzenia – pogłaskała córkę po jej brązowych włosach i pomogła zapiąć torby. Chwilę później ojciec zabrał jej rzeczy i wsadził do bagażnika taksówki. Julia pożegnała się z matką i bratem, a Werner obiecał swojej siostrze, że zaopiekuje się nastolatką najlepiej jak tylko potrafi.

Kiedy oboje wsiedli do taksówki i odjechali w stronę lotniska, dziewczyna czuła rosnącą ekscytację. Czuła się fantastycznie i nie mogła doczekać się zawodów, a potem Igrzysk.

- Wzięłaś aparat? – zapytał Schuster, na co dziewczyna przytaknęła głową.

- To dobrze, bo dostaniesz plakietkę z napisem „fotograf”. Dzięki temu nie będziesz musiała mieć biletów, a możesz chodzić po wszystkich sektorach i nikt się do ciebie nie przyczepi – niemiecki trener się uśmiechnął i spojrzał na swoją siostrzenicę.

Tak bardzo jej współczuł. Żyć ze świadomością, że ma się tylko kilka miesięcy życia, to jest po prostu straszne.  Szczególnie mając jeszcze przed sobą całe życie.

Był z siebie poniekąd dumny, że mógł pomóc spełnić jej marzenie. To dla niego zaszczyt. Bo być może nigdy nie miałaby takiej okazji.

- Wszyscy spotkamy się na lotnisku niedaleko  Klingenthal. Poznasz ekipę.

- Ale wujku, nie mów nikomu, że jestem chora, dobrze? Chcę te ostatnie miesiące przeżyć najnormalniej jak się da.

-W porządku. – uśmiechnął się do niej i złapał jej dłoń. Miała w nim oparcie. Czuła to. 

________

nie mogłam się powstrzymać do soboty, musiałam to wstawić. 

Tak bardzo lubię to opowiadanie... a zwiastun, który większość z Was zachwala... mi też się podoba, przyznam się xD

Cieszę się, że tak licznie przybyłyście.

Niech ten odcinek będzie zadedykowany dla każdej z Was osobno. Bo gdyby nie Wy, nie byłoby tego tutaj :) 
Ah, zapomniałam dodać. PPowoli zabieram się za coś nowego - Pamiętnik Morgensterna.
Zwiastun możecie obejrzeć na blogu - www.pamietnik-thomasa.blogspot.com w zakładce ZWIASTUN.
Serdecznie zapraszam do obejrzenia i zapoznania się z bohaterami tejże komicznej odsłony pamiętnika ^^