9. Der schönste Ausblick

Niedziela. Siedzę i marznę wraz z Freitagiem i resztą skoczków, którzy nie zakwalifikowali się na zawody. Co rusz godzina rozpoczęcia się przesuwa, przez fatalne warunki panujące na skoczni.  Masakra. Zrobiłam kilka zdjęć, ale nic poza tym.  Siedzę i myślę. Naprawdę nie zazdroszczę skoczkom, stania tam na górze i stresowania się. Powoli się obawiam, że zawody zostaną odwołane.

Półtorej godziny później, Walter Hofer oznajmia wszystkim, że zawody się nie odbędą.

Przecież to tragedia dla kibiców, którzy wydali swoje pieniądze i jeszcze nie zobaczą skoków. Masakra. Ale przecież  nie można ryzykować zdrowia skoczków, prawda?

- To co, robimy coś z resztą popołudnia, czy siedzimy w pokojach jak kołki? – zagadał Kraus.

Oczywiście, Wank jako pierwszy się podniósł skostniały z ławeczki i jego chytry uśmieszek oznajmiał tylko jedno.

- Jak to co, impreza! – zaproponował, na co reszta przystała.

Julia, jako dobry organizator  zadeklarowała się, że pójdzie wraz z Wankiem i Geigerem do sklepu i kupią najpotrzebniejsze rzeczy.

- Ale spokojnie młody, nie zabiorę ci jej – usłyszała cichy szept za sobą. Zaśmiała się pod nosem i udała, że nic nie słyszy. Rzecz jasna te słowa kierował Wank do najmłodszego zawodnika w tej kadrze.

W dobrych humorach udali się do pobliskiego marketu. Geiger rzucił się na koszyk i jeździł z Wankiem w środku jak wariat. Julka kręciła głową z niedowierzania. Brała to co wpadło jej w ręce i trzymała. Kiedy jednak łaskawie jej towarzysze się przy niej zjawili, Wank wziął od niej wszystkie rzeczy i wpakował do wózka. Jednak kiedy chciał przejechać do innego działu, potrącił dziewczynę, której z rąk wypadło mleko i rozlało się.

- Najmocniej przepraszam! Nie chciałem! – nie spojrzał na nią i od razu wyjął z kieszeni chusteczki ( które o dziwo miał w kieszeni) i zaczął wycierać podłogę. Kiedy ją ujrzał,  prawie szczęka mu opadła do kolan. Wpatrywał się w nią jak w obrazek.

- Przepraszam za kolegę, jak widać, nie umie się porządnie zachować – powiedziała Julia i zamknęła szczękę Wankowi. Geiger prawie położył się na podłodze ze śmiechu. Dziewczyna, którą potrącił skoczek zarumieniła się bardzo i odeszła, co chwilę odwracając głowę w kierunku Andreasa.

Kiedy zniknęła w drugim dziale, Wank dalej nie mógł się otrząsnąć. Widziała, jak na nią patrzał. Pomachała mu ręką przed oczami, a ten się ocknął.

- Ale z ciebie kretyn! Skoro ci się spodobała to leć po numer! – pogoniła go i sama zaczęła pchać wózek. Andi ruszył w poszukiwaniach za potrąconą dziewczyną.

Geiger stanął przy kasie i zaczął wraz z Julią wypakowywać zakupy na taśmę. Kiedy już mieli płacić, Wank właśnie podchodził do nich, uśmiechnięty od ucha do ucha.  Geiger na spółę z Andim zapłacili za rzeczy. Julka również chciała się dorzucić, jednak oni kategorycznie jej zabronili.

- Jesteś siostrzenicą trenera! Nie wypada!

Dziewczyna wybuchła śmiechem. Jeszcze takiej wymówki nie słyszała.

W drodze do hotelu spotkali Schustera. Ten wytrzeszczył oczy ze zdziwienia. No tak, Julka szła i w ustach miała lizaka, a oni dźwigali zakupy.

- Jak ty to zrobiłaś?

- A widzisz wujku. Trzeba umieć ich sobie ustawić – zaśmiała się i dalej kierowała się z chłopakami do hotelu.

Po dojściu do pokoju Wanka, Julia wzięła się za rozpakowywanie rzeczy.  Trochę chipsów, piwa, jakieś pianki. Jako sportowcy nie mogli się przecież zbytnio objadać..

Godzinę po rozpoczęciu „imprezy” jakkolwiek można nazwać spotkanie skoczków w kilku kadr i upijanie się, wraz z zagryzaniem „czegoś niedozwolonego”, Welli podszedł do szatynki i wziął ją za rękę. Na jego ramieniu wisiała jakaś czarna torba, której Julia za Chiny Ludowe nie mogła zidentyfikować.

- Porywam cię – odpowiedział, na zdziwioną minę dziewczyny.

- A można wiedzieć gdzie? – zaśmiała się, niedowierzając w to co się teraz dzieje.

- Zobaczysz – jego tajemniczość była tak pociągająca, że Julia nie wiedziała  co robić.

Doszli pod oświetloną kilkoma reflektorami skocznię. Wjechali windą dla skoczków na samą górę. Dozorca wpuścił ich bez żadnego zająknięcia. Julia podejrzewała, że Andreas już to zaplanował ciutkę wcześniej.

- Jakim cudem możemy tu być? – zapytała, wpatrując się w widok zza okna windy.

- Dogadałem się z kolesiem – poruszał zabawnie brwiami. W dalszym ciągu trzymał jej rękę. Dziewczynie to w żadnym wypadku nie przeszkadzało. Miał tak przyjemnie ciepłe dłonie, że sama nawet nie chciałaby ich puszczać.

Dojechali na samą górę i zeszli na wysokość gdzie w tej chwili znajdywała się belka dla skoczków.

- Siadaj, Wsuń się na sam środek – powiedział i drugą ręką wskazał mniej więcej miejsce gdzie powinna usiąść.  Zrobiła tak jak polecił i zaparło jej dech w piersiach. Tak pięknego widoku na miasto jeszcze w swoim życiu nie widziała.

- Wziąłeś może… - zaczęła, jednak Wellinger uprzedził ją. W ręku już trzymał wypakowany z czarnej torby aparat.

- Wiem, że się z nim nie rozstajesz – uśmiechnął się i podał jej sprzęt. Robiła tyle zdjęć ile się dało.  Trudno było trzymać nogi w powietrzu i jeszcze robić zdjęcia, jednak dała radę.

Kiedy zeszła z belki, potknęła się o skrawek dywanika, o którym chyba organizatorzy zapomnieli. Wpadła  wprost w jego ramiona. Zakłopotana, podziękowała mu. Wracając, trzymali się za rękę. Kiedy byli już pod hotelem, z balkonu Wanka, usłyszeli jego głos, że bardzo do siebie pasują.  Słychać było, że jest już trochę wstawiony, a ponoć człowiek pijany, to człowiek szczery.

Julia poczuła się trochę zmęczona, dlatego odmówiła Wellingerowi, żeby poszli na resztę imprezy. Zrozumiał to i nie namawiał nachalnie. Pożegnali się przed jej pokojem. Ucałowała jego policzek, dziękując za to wspaniałe przeżycie jakim było wejście na skocznie i zobaczenie widoku.

Umyła się i przebrała w piżamę. Położyła się do łóżka i zasnęła z uśmiechem na ustach.  Podobnie jak on kilka godzin później.

 ________

chyba początek rozdziału idealnie opisuje to co się działo w Harrachovie. Masakra jakaś. Ale przynajmniej nie wróciłam z pustymi rękoma :D Autograf Wellingera i Tepesa już jest w mojej świeżo zaczętej kolekcji. Tak się cieszyłam(i cieszę wciąż!) jak dziecko.Jeden podpis a jak może uszczęśliwić człowieka, nie? :D

Gdyby nie wsparcie lolle chyba bym tam miała jakąś depresję... Dziękuję ci kochana za wszystko <3

Do tej pory nie mogę zapomnieć głosu Wellingera,mówiącego " ja" i "bitte", oraz spojrzenia Tepesa! haha. Oraz oczywiście odmowy Fannemela i Ziobry. To straszne -.-

Nie przynudzam więcej. Każda wie jak było w Harrachovie, więc nie będę mówić jaka byłam zła na pogodę i samego Hofera. No ale cóż, z pogodą się nie wygra. A mamut do mamut. Jednakże atmosfera była świetna *.*

Oddaje wam ten rozdział do oceny. Trochę spóźniony, ale jest!

 Zostało już 5 rozdziałów do końca, ale nie zabijajcie mnie, dobrze?

Buziaki :*